Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:

Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։

Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նորից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։

Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…

Հարցեր և առաջադրանքներ

• Պատմի՛ր բանաստեղծությունը:

Տերյանը պատմում է իր մայրիկի մասին։ Նա եկել է տուն և ամեն ինչը մնացել էր ոնց որ իր մանկության ժամանակ։ Մայրիկը նույն տեղը նստած էր և թել էր մանում ու պատմում պատմություններ։

• Ըստ բանաստեղծության պատմի՛ր մոր մասին:

Նա բարակ ձեռքեր ուներ, խոսում էր պարզ լեզվով և հեքիաթներ էր պատմում։

• Գտի՛ր բնությունը պատկերող տողերը:

Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ։

• Բացատրի՛ր պարզկա լեզու, մաշված ձեռքեր մակդիրները:

Պարզկա լեզու – Պարզ բառերով

Մաշված ձեռքեր – աշխատանքից փոխված ձեռքեր

• Բացատրի՛ր հստևյալ փոխաբերությունները`

Ա)Արևը  հանգչում է հեռվում: – Հեռվում երևում է մայրամուտը։

Բ)Իլիկդ խոսում է անուշ: – Իլիկը շարժելուց հաճելի ձայն է գալիս։

Գ) Դրախտ է նորից իմ հոգում: – Ուրախություն է իմ հոգում։